Publikacija koja čuva sećanje na stradanja srpskih vojnika iz Prvog svetskog rata na holandskom tlu predstavljena je u Muzeju srpske diplomatije Uoči 11. novembra – Dana primirja u Prvom svetskom ratu – i to u godini kada se obeležava vek od uspostavljanja diplomatskih odnosa Srbije i Holandije, u Muzeju srpske diplomatije je predstavljena publikacija „Srpski vojnici iz Prvog svetskog rata preminuli u Holandiji”. Autori ove brošure su jedna Srpkinja – filolog Tatjana Vendrig – i dvojica Holanđana – Tatjanin suprug Fabijan Vendrig, politikolog, kao i Džon Stinen, savetnik u holandskoj vladi. Oni su na pedesetak stranica predstavili istorijske činjenice o tome kako je Holandija posle rata prihvatila mnoge ratne zarobljenike

Aleksandar Karađorđrvić nije gledao sa prevelikim simpatijama i posebno podržavao četnički pokret u Južnoj i Staroj Srbiji pre oslobodilačkog Balkanskog rata. Onda kada je postao suveren zajedničke države ipak se oslonio na udruženje starih četnika kao proverene patriote. Shvativši da se Otadžbina ne stvara kafanskim pričama već samo i jedino delovanjem. Pokazalo se kao i mnogo puta pre da reči mogu da budu nadahnjujuće vrlo često i važne, ali su dela jedina ta koja čuvaju veru, slobodu, čast i Otadžbinu. Naravno da svaka država mora da ima svoju politiku, i svakako da ona ne može baš sve uvek otvoreno da pokazuje. Vrlo često u tome će postojati i doza lukavstva potrebna da bi se preživelo, kao i prevejanosti koji mnogi vole da zovu

Prvi svetski rat je sa sobom doneo dosta toga, ali je mnogo više odneo. Sa njim si otišao i ti, Milutine Bojiću. Ti si možda i jedini pesnik koji je živeo samo dvadeset i pet godina, čitan u dva veka, a za sobom si ostavio pesme koje će, nesumnjivo, trajati barem jedan milenijum. U tvojim pesmama se sreće mnogo ljubavi, a najčešće je to ona prema Srbiji. Srbija je bila tvoja ljubav, tvoja muza, pa je možda i bolje što ti, kao takav zaljubljenik, nisi dočekao da ti jedinu dragu pretvore u neku drugu na koju bi sa gađenjem gledao. Dobro je što je grobnica o kojoj pevaš, kao i

Udruženje potomaka i poštovalaca ratnih dobrovoljaca 1912-1918. godine zatražilo je od Skupštine grada Bijeljina da dan oslobođenja grada u Velikom ratu bude uvršten u kalendar obilježavanja najznačajnih datuma grada. Predsjednik ovog udruženja Petar Vujičić kaže da oni od 2010. godine obilježavaju 10. novembar, dan kada je 1918. godine Vojska Kraljevine Srbije oslobodila Bijeljinu i Semberiju nakon viševjekovnog ropstva pod Otomanskom imperijom i 40 godina okupacije, odnosno 10 godina aneksije Austrougarske monarhije. “Bijeljina je tek tada postala slobodan grad u oslobođenoj zemlji, za sve njene građane, bez obzira na nacionalnosti i vjeroispovijest, a sve do Drugog svjetskog rata 10. novembar obilježavan je kao najznačajniji dan grada”, ističe Vujičić. On podsjeća da

U Muzeju srpske diplomatije predstavljena je knjiga “Srpski vojnici iz Prvog svetskog rata koji su preminuli na teritoriji Holandije”. Ministar spoljnih poslova Ivica Dačić kaže da je nužno negovati kulturu sećanja i ukazivati na žrtve koje su ginule za civilizacijske vrednosti. “Zbog revizionističkih pokušaja koji uporno dolaze iz jednog dela međunarodne zajednice, nužno je negovati kulturu sećanja i ukazati na nemerljive žrtve naroda koji su ginuli za civilizacijske vrednosti čovečanstva, među kojima se uvek u prvim redovima nalazio i srpski narod”, rekao je Dačić. Skoro svaki deseti poginuli u Prvom svetskom ratu bio je Srbin, rekao je Dačić i podsetio da je Srbija tada doživela demografsku katastrofu od koje se

Samo deset dana nakon tragičnog ubistva najznačajnijeg i međunarodno najuticajnijeg srpskog političara nakon cara Dušana — jugoslovenskog kralja Aleksandra I Ujedinitelja — od strane ustaša i bugarskih fašista u Marseju, Nikola Tesla je osetio potrebu da reaguje na hrvatsko-slovenačku nacionalističku i prokomunističku propagandu u Americi i napiše autorski tekst u najčitanijim američkim novinama. Četiri najvažnija detalja iz ovog pisma jesu Teslino iskreno divljenje podvizima srpske vojske u I svetskom ratu, potreba da zaštiti sećanje na delo jednog velikog vladara, kritički osvrt na komunističku ideologiju i vera u preživljavanje Kraljevine Jugoslavije pod srpskim vođstvom. “Izraz poštovanja prema Kralju Aleksandru Uredniku Njujork Tajmsa: Mnogo toga je rečeno o Jugoslaviji i njenom narodu,

Jedna mlada češka porodica, Johana i Terezije Fusek, preselila se za stalno sredinom 19. veka u onovremeni prestoni Beograd. Skoro svi Sloveni koji su činili građanstvo Austrougarske monarhije ipak su više voleli da budu podanici Kneževine, a docnije i Kraljevine Srbije, nego li da imaju jednog Nemca za svog vladara, koji je besprekidno decenijama carevao. Johan je bio grafičar i zaposlio se u Državnoj štampariji i Vojnokartografskom zavodu. Potpisivao se kao Jovan Čarapić-Fusek, jer je češko prezime Fusek preuzeto od nemačke imenice fuβocke, što znači čarapa. Mnogi su docnije mislili da su ovi Čarapići zapravo potomci vojvode Vase Čarapića iz Voždova doba! Njihov sin Georg rodio se  11. 2. 1876. u Beogradu. Završio je Realku i

General-major Robert Nil Stjuart je tokom boravka u Solunu 1917. godine upoznao jednu od srpskih ratnica, savremenu Amazonku kako ju je on opisao. Videti ženu ratnika za savezničke oficire bila je tada prava retkost. Ženama na Zapadnom frontu dugo je bilo zabranjeno da, čak i kao bolničarke, prilaze prvim linijama fronta. O njihovom angažmanu u vojsci nije bilo ni govora. Zato je jedna srpska narednica ostavila toliko snažan utisak na britanskog oficira da joj je čak i pesmu napisao. Radio-televizija Srbije u saradnji sa sajtom Vostok ekskluzivno objavljuje ovu vrlo interesantnu ljubavnu priču koja u velikoj meri odslikava revolucionarni značaj i ulogu koju su srpske žene vojnici imale tih ratnih

Jednostavnim rečima: „Noga srpskog vojnika stupila je ponovo na zemljište njegove otadžbine“, opisao je Arčibald Rajs značaj teške i surove, za Srbiju pobedonosne, bitke koja se pre sto godina vodila na Kajmakčalanu. Oporavljena i reorganizovana Srpska vojska našla se na Solunskom frontu u leto 1916. Pretrpevši prva iskušenja po izlasku na položaje, nakon pobedonosne Gorničevske bitke, njena Treća armija stigla je pred planinu Nidže. Jedan od njenih vrhova – Kajmakčalan koji su Bugari utvrdili i smatrali neosvojivim davši mu simbolično ime „Borisov grad“ se isprečio pred nastojanjem Srpske vojske da prodre u okupiranu otadžbinu. Razvila se ogorčena borba koja je započela 12.septembra 1916. godine. Vodila se s promenljivim uspehom i

Savjet za kulturu Skupštine grada Novog Sada odlučio je da u ovom gradu bude podignut spomenik kralju Petru Prvom Karađorđeviću. Inicijativu da u Novom Sadu podigne spomenik srpskom kralju kojeg su zvali i oslobodilac podnijeli su predsjednik Matice srpske Dragan Stanić, direktor Muzeja Vojvodine Drago Njegovan, direktor Istorijskog arhiva grada Petar Đurđev, direktor Gradske biblioteke Dragan Kojić i direktor Muzeja grada Vesna Jovičić. Kako je obrazloženo na sjednici Savjeta, inicijativa se zasniva na odluci grada iz 1938. godine da bude podignut spomenik kralju Petru Prvom Karađorđeviću. Izbijanje Drugog svjetskog rata omelo je realizaciju ovog projekta, a nova vlast poslije rata nije bila zainteresovana da se srpskom kralju diže spomenik u

Izlaganje Dragane Trifković na beogradskom okupljanju učesnika Jubilarnog sveslovenskog sabora povodom stogodišnjice od početka Oktobarske revolucije, a pod geslom „Pamtimo i slavimo svetost pravoslavnog cara“ Okupili smo se danas da obeležimo stogodišnjicu početka stradanja pravoslavnih crkava i zemalja Rusije i Srbije od komunističke revolucije. Dvadeset petog oktobra 1917. godine u 21:45 sa krstarice Aurora je ispaljen plotun, kojim je započet napad na Zimski dvorac i započeta Oktobarska revolucija. Maskota te revolucije bio je Vladimir Uljanov, poznatiji pod pseudonimom Lenjin. Cilj te revolucije bila je Rusija i ruski pravoslavni narod, zbog čega su boljševici postavili sledeći zadatak: ubiti Boga, ubiti monarha i ubiti duh jednog naroda. Iako je od tada prošao

Piše: Marija Pavković Vasilija Vukotić, ćerka slavnog serdar Janka, proslavila se kao bolničarka i ratnica, završila Ruski institut i govorila nekoliko stranih jezika. Hrabra, skromna, lepa i posvećena slobodi srpskog naroda. Takva je bila Vasilija Vukotić, kćerka čuvenog serdar Janka, jedna od žena heroja Prvog svetskog rata. S obzirom na to da mu je sin jedinac imao sedam godina, poveo je u rat svoju mezimicu Gagunu, kako joj je tepao. Kao ordonans – mlađi oficir na službi komandantu, bila je uz oca u najljućim bitkama, protiv višestruko nadmoćnijeg neprijatelja. Mlada devojka je brzo sticala vojne veštine, bila je prst u „šaci spartanaca“ serdar Janka, koji su nadljudskom borbenošću živim štitom pravili odstupnicu srpskoj vojsci,

Prvi svetski rat koji je trajao od 1914. do 1918. godine doneo je mnogo žrtava na obe zaraćene strane. Srpska vojska se posle teških borbi protiv brojčano nadmoćnijeg neprijatelja (Austrougara, Nemaca i Bugara) povukla preko Albanije na ostrvo Krf. Nekoliko meseci je bilo dovoljno da se oporavi i transformiše u tri armije. Oporavljena srpska vojska sa ostrva Krf upućuje se na Solunski front u sastavu sila Antante (Francuska, Britanija, Italija, Grčka i Rusija). Sa druge strane fronta nalaze se centralne sile (Nemačka, Austrougarska i Bugarska). Operacije na Solunskom frontu su vođene neposredno uz granične linije između  država Bugarske, Srbije, Albanije i Grčke. Borbe koje je srpska vojska vodila na Solunskom

U Spomen kompleksu Zebrnjak u nedelju je na komemorativnom skupu, odavanjem počasti i polaganjem venaca kod spomenika pobede Srpske vojske nad snagama Otomanske imperije u Prvom balkanskom ratu 1912. obeležena 105. godišnjica Kumanovske bitke SKOPLjE: OD STALNOG DOPISNIKA „NOVOSTI“ U Spomen kompleksu Zebrnjak na severu Makedonije, u nedelju je na komemorativnom skupu, odavanjem počasti i polaganjem venaca kod spomenika pobede Srpske vojske nad snagama Otomanske imperije u Prvom balkanskom ratu 1912. obeležena 105. godišnjica Kumanovske bitke. Na svečanosti počast palim srpskim vojnicima, polaganjem lovorovih venaca, buketa cveća i paljenjem sveća odale su delegacije Ambasade Srbije u Skoplju, Vlade Makedonije, opštine Vranje, srpskih stranaka i asocijacija iz Makedonije, udruženja potomaka ratnika

Na legendarnom Mačkovom kamenu juče su osveštani temelji budućeg spomen-hrama posvećenog Svetom Stefanu Lazareviću, ali i svim palim rodoljubima Na legendarnom Mačkovom kamenu juče su osveštani temelji budućeg spomen-hrama posvećenog Svetom Stefanu Lazareviću, ali i svim palim rodoljubima za slobodu iz bitke na Mačkovom kamenu i na Drini. Buduća bogomolja, kako je rekao protojerej-stavrofor Stojadin Pavlović, direktor Patrijaršijske uprave SPC, biće i bogoslužbena, ali i svedočanstvo i sećanje na veliko herojstvo Srba u velikom ratu za veru, otadžbinu i naciju u ovom delu Srbije. Bogomolja bi trebalo da bude završena naredne godine do obeležavanja jubileja – 100 godina od završetka velikog rata. Autor: V. M. Izvor: NOVOSTI Vezane vijesti: Mačkov kamen:

Neispričana priča o čuvaru groblja Zejtinlik. Najveće mi je priznanje kad stignu potomci, upale sveću, a ja vidim koliko se ponose svojim slavnim precima Hoda povijen. Štap je čas u desnoj, čas u levoj ruci. Sustigla starost. Oslabila pluća i srce popušta, kaže nam. A žuri sa istom voljom i istim žarom, kao kada je pre 57 godina preuzeo brigu o Zejtinliku. Čuvao ga, uređivao, dočekivao i ispraćao potomke ratnika. Pokazivao gde počivaju njihovi slavni preci. Živom rečju tumačio istoriju i sudbinu usnulih srpskih, junačkih pukova. Kao nekad, tako i danas, a devedeseta mu je potpisala život, poranio je pre jutra. Pre prvih poseta. Da neko stigne, a da ga

Lokalna vlast u Krupnju, na čelu sa predsednikom Ivanom Isailovićem, prva je nagovestila da će, ne samo podržati, već i pomoći izgradnju bogomolje uoči obeležavanja stodišnjice Velikog rata Krupanj – Na planini Jagodnji, podno legendranog Mačkovog kamena, počela je izgradnja pravoslavnog spomen-hrama, posvećenog Svetom Stefanu Visokom, sinu svetog cara Lazara, uoči obeležavanja stodišnjice Velikog rata, koje će biti naredne godine. Narod Rađevine, Azbukovice i Jadra sa institucijama i ustanovama iz ovih krajeva kao i brojna udruženja potomaka Velikog rata imali su žarku želju su da se i na Mačkovom kamenu na dostojan način obeležava taj veliki i značajan jubilej, ali kako je vreme prolazilo od stogodišnjice početka Prvog svetskog rata, nekako je priča

“Novosti” na neistraženoj Petrinoj steni, srpskim Termopilima nad Valjevom. Tokom Drinske bitke, u Velikom ratu, ovde svakodnevno ginulo više od 400 vojnika Igrom sudbine, srpski vojnici koji su u Velikom ratu branili neosvojivu Petrinu stenu, istaknuti vrh Sokolske planine, najtvrđe uporište imali su u rovovima i na bedemima koje su ratnici prednemanjićke Srbije postavili još u 10. veku. Grad iz vremena kneza Časlava, kao i neverovatnu priču o žrtvama i junaštvu branilaca Petrine stene posle gotovo veka zaborava, otkrili su reporteri “Novosti”, uz pomoć entuzijasta – planinarskog vodiča Dragana Pavlovića Popa i arheologa dr Dejana Bulića. Petrina stena i obližnji Proslop, govore nam naši “domaćini”, zaslužuju epitet srpskih Termopila nad

Položeni venci kod više spomen-obeležja u gradu. Vlada danas u Kruševcu, premijerka Ana Brnabić predstavlja rezultate rada u prvih 100 dana Vlade Kruševac – Polaganjem venaca na Spomenik kosovskim junacima, počelo je centralno obeležavanje Dana oslobođenja Kruševca u Prvom i Drugom svetskom ratu. Predstavnici lokalne samouprave, gradova-pobratima Krfa i Stavrosa, kao i borčakih i drugih organizacija položili su cveće i na Spomenik 1912-1918, kao i Spomenik poginulim ruskim vojnicima na Rasini. Očekuje se da oko 12,30 premijerka Ana Brnabić predstavi rezultate rada u prvih 100 dana Vlade, a nešto ranije, predviđen je i obilazak pogona IMK “14.oktobar”, nekadašnjeg fabričkog giganta, koji je nakon više od dve decenije propadanja, dobio novog vlasnika

Razgovor sa vođom pobune Anom Njego Danas u vreme kada žene u celom svetu postižu velike uspehe na svima poljima ljudske delatnosti, drže vatrene govore u parlamentu, bore se u rovovima, rame uz rame sa svojim drugovima, treba zabeležiti jedan neobičan podvig naših seljanki, iz Sreza sarajevskog, jedan jedinstven protest, događaj vredan pažnje, ali sasvim zaboravljen i nigde nezabeležen. Borba naših seljanki, neukih i sasvim nepismenih, vođena i izvojevana po cenu najvećih napora, slična je donekle borbama koje žene danas u celom svetu vode. U ovom slučaju, bila je borba majki, odbrana od gladi, žena tri razna plemena, ali jednakih osećaja. Borba surova, lišena svih obzira, sukob slabih i motkama

Danas se navršavaju 83 godine od smrti kralja Jugoslavije Aleksandra Prvog Karađorđevića koji je ubijen u Marseju 9. oktobra 1934. godine, u atentatu prilikom državne posjete Francuskoj u koju je otputovao da bi učvrstio odbrambeni savez protiv nacističke Njemačke. Kralj Aleksandar bio je drugi sin Petra Prvog Karađorđevića i kneginje Zorke, kćerke crnogorskog kralja Nikole Petrovića, a prestolonasljednik je postao nakon što se njegov stariji brat Đorđe Karađorđević odrekao prestola 1909. godine. Atentator je bio pripadnik VMRO /Unutrašnja makedonska revolucionarna organizacija/ Vlado Černozemski, a zajedno sa njim tada je ubijen i francuski ministar spoljnih poslova Luj Bartu, koji se vozio sa njime u automobilu. Kralj Aleksandar je u Marsej otputovao