Emeriko Marija Lačeti, pukovnik italijanskog Crvenog krsta, za “Novosti”. Udisao sam otrovne čestice tokom NATO bombardovanja 1999. i dobio džinovski tumor RIM SPECIJALNO ZA “NOVOSTI” Sa Kosova sam se vratio u Rim jula 1999. godine, gde su me čekali supruga i troje dece. Već u novembru počeli su problemi sa disanjem, a na prvim pregledima ustanovljena mi je ogromna masa u sredini pluća, veličine 12 sa 14 centimetara. Krajem decembra potvrđena je dijagnoza da je reč džinovskom tumoru – počinje ekskluzivnu priču za “Novosti” Emeriko Marija Lačeti, pukovnik Crvenog krsta, Odeljenje Vojske Italije, koji je kao major i komandant službe za vanredna stanja bio u misiji na Kosovu i Metohiji

ARVARIN – Godišnjica pogibije desetoro civila u NATO bombardovanju mosta na Velikoj Moravi u Varvarinu obeležena je danas na tom mestu pomenom žrtvama i polaganjem venaca i cveća na spomen obeležje. Obraćajući se porodicama žrtava, sugrađanima, predstavnicima brojnih institucija, predsednik Opštine Varvarin Vojkan Pavić podsetio je da je Varvarin tada delio sudbinu Srbije. „Zvaničnici NATO su i taj napad nazvali legitimnom vojnom metom, a stradanje civila kolateralnom štetom. Ovakvim bezočnim lažima kao da su želeli da još jednom ubiju i žrtve i preživele”, rekao je on. On je dodao da su i danas „rane vidljive i duboke, a da „boli to što zločince nije stigla ruka pravde ni posle toliko godina”.

Milanka Marinković (70), čiji je jedinac Zoran ubijen 30. maja 1999. godine, za “Novosti”. Ponosna na sina koji je prišao da pomogne povređenima i nesrećna zbog njegove dobrote koja ga je koštala života Milanka Marinković (70) iz sela Varvarin kod istoimenog naselja u Rasinskom okrugu, muža Tomislava (57) je sahranila 3. jula 1998. godine, a samo 11 meseci kasnije, na današnji dan, izgubila je i sina jedinca, Zorana. Ona je jedna od majki čija su deca stradala u NATO bombardovanju mosta preko Velike Morave, koje je u trenu odnelo 10 nevinih žrtava. Živi ponosna na sina, koji je prišao mostu da pomogne povređenima i jednako nesrećna zbog dobrote koja ga

Operacija “Strela” je agresivna vojna operacija, sadržana u skupu napadačkih borbenih dejstava OVK potpomognutih snagama albanske vojske i NATO, a protiv jedinica Vojske Jugoslavije u periodu od 26. maja do 10. juna 1999. godine. Cilj operacije “Strela” bio je slamanje otpora, razbijanje i uništenje odbrambenih pograničnih snaga VJ, te otvaranje koridora za dodatno ubacivanje terorista na područje Kosova i Metohije i presecanje komunikacija na liniji Peć – Prizren. Ideja generala Veslija Klarka, tadašnjeg komandanta NATO snaga bila je da oko 20 000 vojnika ubaci u Metohiju i tako slomi odbranu Prištinskog korpusa. Mimo ustaljene linije NATO komandovanja, Klark je angažovao i američku stratešku avijaciju koja je tukla naše jedinice iz

NATO bombardovanje 1999. godine obeležile su, među mnogim herojima, i srpske heroine dobrovoljci. Umesto varjača latile su se puške, a na veliku žalost, iz rata se neke nisu vratile. Prva žena dobrovoljac u srpskoj vojsci bila je Slađana Stanković, koja je poginula na Kosovu 5. juna 1999, pomažući ranjenim saborcima. Kobnog dana, u jeku krvavih borbi na Paštriku, minobacačka granata iz Albanije direktno je pogodila kod Šeh Mahale vidno obeležen kamion Crvenog krsta koji je prevozio srpske ranjenike. Tada je poginulo nekoliko vojnika, a teško povređeni bili su jedan vojni policajac, vozač zastavnik Savo Erdeljan i bolničarka doborovoljac Slađana Stanković. Jedini koji je lakše ranjen i koji je imao sreću

Pre tačno devetnaest godina su avioni NATO na Niš bacili stotine kasetnih bombi. Smrtno je stradalo 15 ljudi. Mnoge kasetne bombe su ostale da i danas budu pretnja. Pa ipak, vlasti u Srbiji kao da su na njih zaboravile, piše Dojče vele. Sedmog maja 1999. Nišlijka Gita Jović otišla je na posao kao i svakog drugog dana. Bio je petak i dan kada je poslednji put bila stomatološka sestra. “Bio je tmuran neki dan“, priča Gita (59) za DW. “Čuli su se mlazevi aviona, neka galama. Mislila sam, negde će da odu. Odjednom, u desnoj nozi sam osetila jak bol. Tog trenutka mi ništa nije bilo jasno, a onda sam shvatila

U Nišu je danas parastosom i polaganjem vijenaca obilježen Dan sjećanja na civilne žrtve NATO agresije 1999. godine. Pomoćnik ministra za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja Srbije Zoran Milošević istakao je nakon polaganja vijenaca kod spomenika žrtvama NATO agresije u Nišu da je Srbija skupo plaćala svoju slobodu, i to uvijek krvlju, te podsjetio da su i 7. maja 1999. godine žrtve bili nedužni ljudi. Vijence su položili i predstavnici Grada Niša, Niškog upravnog okruga, porodice žrtava, udruženja i građani oprijedeljeni za njegovanje tradicija oslobodilačkih ratova Srbije. Pored rektorata Niškog univerziteta i pijace kod niške Tvrđave podignuta su dva obilježja civilnim žrtvama NATO agresije 1999. godine, kada je od

Koordinaciono telo i Nacionalna laboratorija za naučno istraživanje posledica NATO bombardovanja biće formirani u narednih mesec dana, najavio je ministar zaštite životne sredine Goran Trivan. Tako će Srbija prvi put zvanično i institucionalno početi da se bavi posledicama strašnog zločina iz 1999. godine. Osnivanje laboratorije ne podrazumeva formiranje nove naučne ustanove, već koordinaciju svih državnih laboratorija koje su sposobne da sprovedu istraživanja o štetnom uticaju NATO projektila koji su zasuli Srbiju, a posao će trajati nekoliko godina. Ministar napominje da će država nastojati da istraživanja sprovede i na Kosovu i Metohiji, jer, kaže,  osiromašeni uranijum i hemija ne prave razliku među nacijama, to nije političko pitanje. Iako se poslednjih godina nekoliko različitih timova  naših eminentnih naučnika i lekara njime bavilo,

U Murini je danas obilježena devetnaesta godišnjica od kada su se razorni projektili NATO pakta sručili na limski most i nedužne mještane ove varošice na sjeveru Crne Gore. U NATO bombardovanju Murina, jednom od najtežih zločina tokom agresije na SR Jugoslaviju, stradalo je šest civila, od čega troje djece. NATO avijacija je bez ikakve objave i objašnjenja sa desetak projektila bombardovala most na Limu u samom centru naselja. Stradali su civili koji ni na koji način nijesu učestvovali u ratnim dejstvima, među njima dvije djevojčice i jedan dječak. Poginuli su učenici Osnovne škole „Petar Dedović“ Miroslav Knežević, Olivera Maksimović i Julijana Brudar, radnik škole Vukić Vuletić, penzioner Manojlo Komatina i

U mjestu Murino danas će biti obilježeno 19 godina od NATO bombardovanja ove varošice na sjeveru Crne Gore u kojem je stradalo šest civila, od čega troje djece. Pomen žrtvama NATO agresije na varošicu Murino organizuju Eparhija budimljansko-nikšićka, Srpski nacionalni savjet Crne Gore, mjesna zajednica Murino i Udruženje književnika Crne Gore. Njegovo preosveštensvo episkop budmiljansko-nikšićki Joanikije služiće od 11.00 časova pomen ispred spomenika žrtvama agresije u Murini. Nakon pomena i polaganja cvijeća biće upriličen prigodan program u kojem će nastupiti pjesnici iz Udruženja književnika Crne Gore, saopšteno je iz Srpskog nacionalnog savjeta. U NATO bombardovanja Murina stradalo je šest civila, od kojih troje djece. NATO avijacija je bez ikakve objave

Oficir iz tadašnje JNA, posle rata na prostoru bivše Jugoslavije, nastanio se sa porodicom u Šidu, a poginuo je na padinama Prokletija kao najveći Srbin kada se sa svojom četom suprostavio brojnijim terorističkim snagama OVK, gde je pokušavao da iz obruča izvuče ranjene vojnike. Kako se desila pogibija Ivankovića i koje su bile njegove poslednje reči kada ga je pogodio snajperski metak svedoči vojnik Saša Jović. – Krunoslav Ivanković se nalazio sa moje leve strane, imao je zaklon jedne velike bukve, Negić je bio ispred mene iza jedne druge bukve koja je bila otkinuta na pola, Nedžmedin se nalazio sa moje poludesne strane zajedno sa Danilom Vojvodićem, dobrovoljcem koji je,

U napadu NATO-a na zgradu RTS-a u Beogradu u aprilu 1999. godine u tadašnjoj Saveznoj Republici Jugoslaviji poginulo je 16 novinara, ali, ipak, nije uslijedila snažna međunarodna osuda kao nakon napada na list “Šarli ebdo” u Parizu 2015. godine, objavio je kanadski Centar za istraživanje globalizacije. U tekstu pod naslovom “Zaboravljni ratni zločini: Napad na državnu televiziju Srbije 1999. godine izbrisan iz dosijea” navodi se da se ovaj zaboravljeni ratni zločin dogodio 23. aprila 1999. godine u okviru vazdušne kampanje NATO-a zajedno sa pripadnicima Oslobodilačke vojske Kosova, paravojnom jedinicom povezanom sa Al kaidom i organizovanim kriminalom, a protiv SRJ. Autor napomnje da tada nije bilo velikih javnih kampanja za 16

Poštu stradalima pre 19 godina kod spomenika “Zašto?” odali su predstavnici RTS-a, državnih organa i porodice poginulih Beograd – Tačno u 2.06 noćas navršilo se 19 godina od ubistva 16 radnika Radio-televizije Srbije (RTS) u NATO bombardovanju zgrade u Aberdarevoj ulici, a poštu stradalim kod spomenika “Zašto?” odali su predstavnici RTS-a, državnih organa i porodice poginulih. Posle minuta ćutanja, u ime RTS-a vence su položili i zapalili sveće generalni direktor RTS-a Dragan Bujošević i predsednik Upravnog odbora RTS-a Vladimir Vuletić, kao i porodice ubijenih radnika, navodi se na sajtu RTS-a. Miroslav Medić, brat ubijenog Siniše, obratio se okupljenima zapitavši – Zašto? “Devetnaest godina već stojimo ovde ispred spomenika ‘Zašto?’ da

Danas se navršava 19 godina od NATO bombardovanja zgrade Radio-televizije Srbije /RTS/, kada je poginulo 16 radnike te televizije, što je bio prvi slučaj da je medijska kuća proglašena za legitimni vojni cilj. U noći 23. aprila 1999. godine u 2.06 časova u agresiji na Srbiju, NATO je izvršio napad na zgradu RTS u centru Beograda. Međunarodna organizacija za ljudska prava “Hjuman rajts voč” je 2000. godine saopštila da nije bilo nikakvog opravdanja za bombardovanje zgrade televizije. Udruženje novinara Srbije /UNS/ i Sindikat novinara Srbije pozvali su novinarske asocijacije i sindikate iz država članica NATO-a da zatraže u svojim zemljama nezavisne istrage tog ratnog zločina. Čelnici NATO-a tvrdili su da

Ne mogu da dignem ruku na sebe, a hoću Topao, sunčan aprilski dan u Surdulici. 27. april 2009. Zraci padaju i obasjavaju brzu, bistru reku Vrlu, a vetar koji dolazi sa okolnih brda, dok stojimo ispred novosagrađene kuće Milićevih, uvlači se pod kožu. Izaziva nepodnošljivu jezu u pustoj ulici Zmaj Jove. Deset godina koje slede nose sa sobom traumatična sećanja na 27. april 1999. godine. Tada su dve bombe razorne moći pogodile porodičnu novu kuću Vojislava Milića u kojoj su devet lica poginula, od toga šestoro njegovih najmilijih. Na mermernoj ploči postavljenoj na kući, u kojoj niko ne stanuje, stoje imena poginulih: Stamenke (66), Aleksandra (37), Vesne (37), Miljane (15),