Skočite na sadržaj
Spavajte moji umrli / Bez groba i bez biljega / Neka vas vjetar zagrli / Zavije pokrov snijega. Nek pada snijeg Gospode Iz sjećanja po očima Spavajte šumske jagode Sve moje s vama počima Spavajte moji umrli Bez groba i bez biljega Neka vas vjetar zagrli Zavije pokrov snijega I neka majku zbodenu I njenu crkvu jeliku Bijelim ruhom odjenu Za našu tugu veliku (Fejsbuk stranica Aleksandra Mirkovića) Izvor: STANjE STVARI
Obaveštavamo Vas da će se izložba radova porodica nestalih i poginulih lica pod nazivom “Slike sećanja”, otvoriti u 12 časova, 28 marta, Kuća Kralja Petra I, Beograd. U radu je učestovalo 15 porodica čiji su članovi nestali/ubijeni na prostoru Hrvatske i jedna porodica čiji je nestanak vezan za prostor Kosova i Metohije. Pozivamo Vas da propratite događaj i date podršku porodicama kao i doprinos ubrzanju procesa traženja nestalih lica koji predugo traje. Oslikani radovi su rezultat projekta „Podrška porodicama nestalih – memorijalizacija“ koji je realizovan u saradnji sa Međunarodnim komitetom Crvenog krsta, MKCK. Izložba „Slike sećanja“ se realizuje uz podršku i saradnju udruženja Građanske inicijative kroz projekat „Tragovima sećanja“, MKCK-a, Gradskom
Dvadesetog marta obilježava se godišnjica kako je u odbrani rodnog sela Jovića na Ozrenu poginuo Spomenko Gostić, petnaestogodišnjak koji je odbio ponudu da se skloni od ratnih strahota i rame uz rame sa komšijama i prijateljima bio borac VRS. Spomenkov saborac Brane Milivojević sjeća se da je dječaku umrla majka početkom 1992. godine, a već u septembru iste godine granata je pred kućom ubila baku sa kojom je živio. Ratni vihor ga je omeo i da nastavi školovanje, jer je bilo nemoguće iz Jovića ići u srednju školu u Doboju, pa se momčić privio uz vojsku, čiji borci su ga štitili, hranili i brinuli o njemu koliko su mogli. Spomenko Gostić je, sjećaju se
Svaki ratni sukob donosi teške i traumatične događaje čije posledice traju decenijama, vekovima a neke, čini se, čak i večno. Međutim, i u tim teškim trenucima kakvih je bilo bezbroj tokom minulih ratova za vreme raspada bivše nam države – SFR Jugoslavije, mogu se pronaći svetli primeri ljudskosti i humanosti. Piše: Igor Mitić, Beograd Baš u tim teškim trenucima svaki pojedinac nađe se u situaciji da pokaže svoje pravo lice – da li je čovek ili ne. Naš srpski narod, pre nego što je i sam prognan iz svojih domova u avgustu 1995. godine, pokazao je veliku humanost prema dobrim ljudima – pripadnicima muslimanskog naroda Cazinske Krajine i Zapadne Bosne.
Mučenička, jeziva smrt odnela je zauvek, tog strašnog martovskog dana Zlatibora Trajkovića (63) iz Kosova Polja. Uglednog inženjera poljoprivrede razularena rulja Albanaca živog je zapalila! Ni 19 godina posle, njegova supruga Radmila, koja danas živi u Nišu ne može da zaboravi ni stradanje svog supruga ni stradanje svog naroda. O tom užasu, kaže, razmišlja svaki dan, često joj se vrati i u snovima. Jasno vidljiv bol na njenom licu i u očima ne mogu da se izmere, ali smogla je snage da govori za “Novosti”: – Tog prokletog 17. marta kao da je neko zlo lebdelo u vazduhu. Mi Srbi koji smo ostali u Kosovu Polju, nažalost, nismo ni slutili
Prekjuče sam imao priliku da pročitam komad publicistike potpisan od strane Florens Artman, a naslovljen sa Krv realpolitike: Afera Srebrenica. Piše: Dani(j)el Simić Kako je uglavnom poznata kao glasnogovornica estradne kvazisudske ustanove iz Haga, većinu neće iznenaditi što je uradak nenaučan, neobjektivan, prepun ostrašćenosti i patetike, gdje autorka ni jednog trenutka ne skriva da ljubavno podržava jednu stranu u sukobu. Ipak, sve one koji se trude pristupiti svakoj knjizi bez predrasuda, mora ozlojediti osnova na sasvim izopačenoj, neimanentnoj logici i korištenje nepristojnih termina. Pokušati uključiti logiku, više uglova gledanja, bazične principe pravde, te raspravljati na nivou argumenata u televizijskom studiju sa autorkom ili osobama koje u takvom pogledu na svijet
Uzrastanje bez zaveta, mora stvoriti slabe, perverzne i koristoljubive ljude. Narcise i egocentrike. Često potpuno poremećene. Piše: Miroslav Pušonja Naleteh sinoć na intervju sa akademikom Jovanom Jovom Raškovićem. U tom razgovoru pred svanuće političkih pa potom ratnih sukoba, Jova reče da smo u jednom periodu vremena živeli iznad naših mogućnosti (strani krediti o kojima se nije pričalo pre osamdesetih), da smo zborili iznad naše pameti (ideološko slepilo za stvarni svet u nama i oko nas) i da smo odlučivali iznad naših znanja (organi samoupravljanja). To nas je dovelo do stanja svesti da nam nema ravnih, i da ništa ne treba menjati. U tom sjajnom intervjuu Jova još reče da je
Navršilo se 27 godina od ubistva srpskih djevojčica Milice Lalović i Nataše Učur u sarajevskom naselju Grbavica, a za taj zločin još niko nije odgovarao. Snajperista sa zgrade “Lorisa” na Trgu Pere Kosorića, današnjem Trgu heroja, ubio je 11. marta 1995. godine desetogodišnju Milicu i devetogodišnju Natašu koje su igrale lastiša u Ulici Rave Janković, ispred zgrade na broju 59, u naselju koje je tada bilo pod srpskom kontrolom. Bila je to njihova posljednja igra, osam mjeseci prije potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma. Djevojčice su odmah prevezene u bolnicu Kasindo, a prema zapisniku iz bolnice, Milica je dovezena mrtva, dok je Nataša umrla 15 minuta nakon prijema. Prema navodima svjedoka, djevojčice
Udruženje porodica Suza predstavilo je javnosti 8. marta 2023. u galeriji Žad u Beogradu dva dvojezična srpsko-engleska zbornika svjedočanstava o stradanju srpskog naroda u Hrvatskoj u periodu 1991–1995. godine pod nazivom „Kad čekanje i neizvjesnost uspore ritam života“. Udruženje porodica Suza predstavilo je javnosti 8. marta 2023. u galeriji Žad u Beogradu dva dvojezična srpsko-engleska zbornika svjedočanstava o stradanju srpskog naroda u Hrvatskoj u periodu 1991–1995. godine pod nazivom „Kad čekanje i neizvjesnost uspore ritam života“. U oba izdanja objavljeno je 30 priča u kojima porodice svjedoče o svojim nestalim i poginulim članovima, o borbi za golu egzistenciju, o svom bolu, neizvjesnosti i dugogodišnjem čekanju da pronađu posmrtne ostatke svojih
Muslimanski snajperista sa zgrade “Lorisa” na Trgu Pere Kosorića, današnjem Trgu heroja, ubio je 11. marta 1995. godine desetogodišnju Milicu i devetogodišnju Natašu koje su igrale lastiša u Ulici Rave Janković, ispred zgrade na broju 59, u naselju koje je tada bilo pod srpskom kontrolom. Bila je to njihova posljednja igra, osam mjeseci prije potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma. Djevojčice su odmah prevezene u bolnicu Kasindo, a prema zapisniku iz bolnice, Milica je dovezena mrtva, dok je Nataša umrla 15 minuta nakon prijema. Prema navodima svjedoka, djevojčice je ubio pripadnik 101. brigade tzv. Armije BiH čiji su inicijali S.P. koji je privođen, ali nikada nije procesuiran.On se javno hvalio da je
Prvog marta 1992. godine, na Baščaršiji u Sarajevu ubijen je srpski svat Nikola Gardović, otac mladoženje Milana i svekar nevjeste Dijane Tambur, a ranjen pravoslavni sveštenik Radenko Miković, dok su ubice, koje muslimanska vlast u Sarajevu nije ni pokušala da pravično kazni, spalile srpsku zastavu. Protiv Nikolinog ubice, Rasima Delalića Ćele, tek početkom 2006. godine Kantonalno tužilaštvo u Sarajevu pokrenulo je sudski proces, koji nikada nije okončan, jer je ovaj zločinac ubijen 2008. godine u Sarajevu. Osim Delalića, koji je naknadno priznao da je ubio Gardovića, svjedoci su kao napadače prepoznali i Suada Šabanovića iz Zvornika i Muhameda Švrakića iz Sarajeva, koji je sin osnivača zloglasnih “Zelenih beretki” Emina Švrakića.
U pitanju je crni dan u (h)istoriji. Tačka bez povratka, u projektu nastavka viševijekovnog zločina genocida nad srpskim narodom zapadno od Drine. Prva objava ovog teksta sa fotografijom nacističkih vojnika u fesovima, takozvane SS Handžar divizije, koji čitaju pamflet o odnosu islama i judaizma, desila se 02.03.2010. godine. Jedinice koje su organizovale vlasti tadašnje Nezavisne Države Hrvatske, kao što je ova, borile su se kao dobrovoljačke čak pod Staljingradom. Iz tadašnje NDH, preko Ukrajine, išli su da zajedno sa Hitlerom pokore Sovjetski savez, odnosno Rusiju. Malo se od tada šta ozbiljnije promijenilo. Tako Njemačka opet naoružava Banderovce u Ukrajini, a Hrvatska šalje dobrovoljce da pomognu neonacističkim jedinicama. Vijori se šahovnica
Juna meseca 2012. godine, Okružno javno tužilaštvo iz Murske Sobote podiglo je optužnice za navodne ratne zločine protiv penzionisanih starešina JNA – generala Vlade Trifunovića i pukovnika Berislava Popova. Piše: Radisav T. Ristić (Odlomak iz neobjavljene knjige „Medijski porazi JNA – Istina o Kadijeviću) Podizanjem optužnice Slovenija je podgrejala ružna sećanja na sopstvene zločine počinjene nad devetnaestogodišnjim i dvadesetogodišnjim vojnicima bivše Jugoslovenske narodne armije. Političko rukovodstvo Slovenije, odnosno Tužilaštvo Murske Sobote, potkrepljujući lažne izjave koje su u to vreme davali Milan Kučan, Jelko Kacin i drugi razbijači SFRJ, zaboravljaju, izgleda, mučka ubistva, masovna maltretiranja i ostale oblike neljudskog delovanja prema svemu i svakom ko je nosio sivomaslinasto obeležje JNA –
Navršila se 31 godina od surove likvidacije četvoročlane srpske porodice Radosavljević u Daruvaru u Hrvatskoj, a ubica je odavno izašao iz zatvora i danas živi u tom gradu kao ugledan domaćin i “zaslužni učesnik Domovinskog rata”. Tog 25. februara 1992. godine pripadnik Hrvatske vojske, tada dvadesetjednogodišnji Jožica Mudri likvidirao je Radeta Radosavljevića /36/, njegovu suprugu Jovanku /32/ i njihove maloljetne sinove Dejana /14/ i Nenada /10/, saopštio je Dokumentaciono-informativni centar “Veritas”. Ubica je uveče u uniformi vojnog policajca došao u kuću Radosavljevića i u toku višečasovnog razgovora sa vlasnikom kuće, motivisan činjenicom da su Radosavljevići srpske nacionalnosti, izvadio pištolj iz futrole i iz neposredne blizine u njih ispalio 11 metaka,
Pripadnici Hrvatskih odbrambenih snaga (HOS) su 17. februara 1992. godine u Cerni, kod Županje, ubili četvoročlanu porodicu Olujić zbog etničke pripadnosti, saopšteno je iz Dokumentaciono- informacionog centra “Veritas”. Ubistvo porodice Olujić spada među najmonstruoznije likvidacije u ratu devedesetih godina prošlog vijeka, uz ubistva tročlane porodice Zec u Zagrebu u decembru 1991. godine i četvoročlane porodice Čengić u Erveniku kod Knina u januaru 1992. Sve tri porodice bile su mješovitog hrvatsko-srpskog sastava. “Veritas” je naveo da su porodicu Olujić – Radomira (38), njegovu suprugu Anicu (37) i maloljetnu djecu Milenu (16) i Marka (13) likvidirali pripadnici izviđačko-diverzantske satnije (čete) HOS-a, kojom je komandovao Tomislav Madi. Dodaje se da je u Komletincima
„To je bio jedan miran, običan dan, bili smo u gostima kod ujaka. Samo što smo stigli kući, stric je uzeo Miloša za ruku i poveo ga da nam kupi sladoled. Ljudi iz sela sedeli su ispred prodavnice, pili pivo, bilo je predveče otprilike… Odjednom je odjeknuo rafal, ja sam bio na mostu, tačno ispred prodavnice, Miloš je čekao da stric iznese sladoled… Sećam se samo da me je neko uhvatio za ramena i pribio uza zid, sledeće što pamtim je zvuk helikoptera i vrištanje…“ Tog dana 2000. godine, u Cernici, na očigled starijeg brata, strica, rođaka, komšija i jedinica KFOR-a, iz mitraljeza je ubijen četvorogodišnji dečak Miloš Petrović, dok
Nešto pre podneva 12. oktobra 1991. novinar Simo Kljajić izašao je iz svog stana na prvom spratu u Ulici Dragana Rakića BB u Gospiću (danas Ulica kralja Petra Krešimira IV) pa, dijagonalno preko raskrsnice, otišao do čuvene Uglovnice da kupi hleb. I nestao. Autor: Jelena S. Spasić Kao takav se i dan danas vodi, iako je utvrđeno i presuđeno gde ga je i kako šest dana kasnije ubila hrvatska vojska. Najpre, ko je Simo Petra Kljajić. Rođen je 13. juna 1933. (u nekim dokumentima stoji i 20. jun) u Ploči. Po zanimanju je bio kovinotokar, tj. metalostrugar, kako pokazuju dokumenta čije je kopije Udruženju novinara Srbije (UNS) poslalo Hrvatsko novinarsko
U svemu ima i naše krivice i nesnalaženja. Recimo, mi nisimo umeli na pravi način da objasnimo genocid koji je izvršen nad nama u Drugom svetskom ratu i etničko čišćenje u ratu devedesetih. Mi nemamo muzej genocida. Pravo pitanje, koje niko ne poteže, je: koliko su Srbi izgubili svojih tertorija u 20. veku? Okvirno, između 30 i 40 odsto! Izgubili smo sve teritorije u Slavoniji, Dalmaciji, u ostatku Hrvatske, a valja podsetiti da je čak 91 opština u Banovini Hrvatskoj, pred Drugi svetski rat, imala većinsko srpsko stanovništvo, a svaka je imala bar po nekoliko hiljada stanovnika. Srbi su izgubili opštine u Bosanskoj Krajini i u Hercegovini. Izgubili smo kosovskometohijske
Publika je bez reči pošla iz sale. Možda je ta tišina jedina istina o filmu ‒ da je Oluju nemoguće prikazati, ali da se to mora, da nas ova zemlja ‒ jednom ‒ ne bi progutala. Foto: Instagram Pribojavala sam se filma o Oluji. Kad sam pre nekoliko nedelja saznala da jedan reditelj ‒ od svih reditelja ‒ prvi put govori o ovom događaju, zapitala sam se zašto to radi: nas da podseti na ono sa čime živimo svaki dan i ne znamo da živimo, ili sve druge koji su u avgustu pre skoro dvadeset i osam godina igrali na plaži pikado i uspešnije tu pogađali metu nego što bi
U ponedeljak 30. januara navršava se tačno trideset i jedna godina od zločina u Vinkovcima kada su na taj dan 1992. u svome stanu u centru grada ubijeni su domaćin Zlatko Zmaić (48), njegova supruga Branka (48) i ćerka Ninoslava, koja je imala samo 19 godina. Reč je zaboravljenom događaju koji nikada nije bio interesantan ni političarima, ni predstavnicima nevladinih organizacija ali ni pravosudnim institucijama. Ovo su nespomenute žrtve građanskog rata koji je vođen u periodu od 1991. do 1995. godine a reč je o običnim ljudima, civilima koji su svoju nacionalnost, nažalost, platili životom. Zmaići su odlučili da ostanu u svom gradu i onda kada su Srbi masovno u
Mate Granić je bio jedan od najbližix saradnika ratnog zločinca Franje Tuđmana. Za vrijeme zločinačke acije „Oluja“ bio je ministar spoljnih poslova. Predsjednik Saveza Srba iz regiona Miodrag Linta ocjenjuje da sramno prisustvo ambasadorke Srbije u Zagrebu Jelene Milić na promociji knjige „Diplomatska oluja“ Mate Granića predstavlja ponižavanje srpskih žrtava i duboku uvredu za preživjele u zločinačkoj akciji „Oluja“, sve prognane Srbe, kao i za čitav srpski narod. Posebno je skandalozna činjenica da se ambasadorka Milić pohvalila na tviteru da joj je Mate Granić potpisao njen primjerak i da se nada da će knjiga, kako kaže, pomoći u rasvjetljavanju okolnosti koje opterećuju naše odnose. Jelena Milić se pravi da ne
U subotu 28. januara 2023. godine sa početkom od 20 časova u svečanoj sali beogradske opštine Stari Grad (Makedonska 42) biće prikazan dokumentarni film Stevana Salatića. Film svjedoči o sudbinama ljudi koji su u pogromu Srba iz doline Neretve napustili svoja ognjišta i spas od rata potražili širom regiona i svijeta. Film je sabrao 13 životnih priča ljudi koji su 1992. godine bili među 35.000 Srba iz doline Neretve koji su bili prinuđeni da napuste svoja ognjišta i spas od rata potraže širom regiona i svijeta. Autor filma Stevan Salatić smatra da se u tim pričama može pronaći svaki Srbin Mostarac koji je tih godina koračao putem Srba sa Neretve.
Dana 22. januara 1993. godine, hrvatske oružane snage napale su južne delove Republike Srpske Krajine (RSK) pod kodnim nazivom “Maslenica”. Agresija je izvršena tokom sprovođenja „Vensovog plana“, koji je godinu dana ranije RSK stavio pod zaštitu mirovnih snaga UN (UNPROFOR). Bila je to treća agresija Hrvatske na zaštićeno područje UN, u koje je primljena dve godine ranije. U narednih nekoliko dana hrvatske oružane snage uspele su da zauzmu nekoliko desetina kvadratnih kilometara u Ravnom kotaru, uključujući aerodrom Zemunik i nekoliko brda na Velebitu, i da ovladaju branom Peruća i hidroelektranom. U ovoj agresiji najviše su stradala tri srpska sela: Islam Grčki, Kašić i Smoković, kao i etnički mešovita sela: Murvica,
Ove godine kao i do sada, porodice nestalih i poginulih Krajišnika obilježiće Parastosom 30. godišnjicu stradanja srpskog naroda u Ravnim Kotarima (Maslenica 93) i na Malom Alanu. Parastos će se služiti u crkvi Svetog Marka, u Beogradu, 22. januara 2023. godine (nedelja), s početkom u 11 časova. Nakon parastosa, u tašmajdanskom parku biće položeno cvijeće na spomen ploču stradalim Srbima. Vaše prisustvo parastosu značilo bi saosjećanje sa našim porodicama koje su izgubile svoje najmilije. S poštovanjem, Predsednica: Dragana Đukić Stratišta Otadžbinskog rata: Maslenica
Kad je sve bilo gotovo, kad su niz Drinu utihnuli rafali i po selima iznad vode dogorele poslednje kuće, kad je pao i poslednji kamen sa kamena i poslednja krvava kama vraćena u korice, kad su se po selu utišali krici i jauci, umrli nedoklani i izvađene poslednje oči, ostala je samo priča o tihom, tužnom dečaku, velikih, uplakanih crnih očiju koji je ostao sam na svetu. I jedna fotografija, valjda najtužnija od kako je rata i ratovanja. Na njoj dečak, u nekoj svetloj jaknici, u ledeno jutro pored Drine, stoji sam kraj tri sveže humke i tri krstače zakićene belim peškirima. A pod crnom zemljom mu je sve što
Da li će se učenici u Metajni zapitati ko su bila ta djeca i te majke i žene što su posljednje dane života provele u njihovim učionicama? Piše: Zorica Ćoković
Stradanja Srba Kusonjčana u Drugom svjetskom ratu vežu se za 13. 08. 1942. godine i to je najtužniji dan u istoriji ovog mjesta u blizini Pakraca. Na taj dan je
Udruženje Jadovno 1941. je formiralo Centralnu bazu žrtava, koju možete pretražiti unosom pojedinih podataka o žrtvama.
Odaberite godinu ili mjesec i pretražite sve događaje koji su se desili u tom periodu.
Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
