Komogovina, selo na Baniji, imala je prije Drugog svjetskog rata 121 domaćinstvo i 612 stanovnika. U ratu ih je poginulo kao boraca partizanskih jedinica, ubijeno, nestalo ili umrlo od posljedica raznih bolesti 225, od toga 73 žene i 61 žitelj mlađi od 20 godina.  U jesen 1941. godine, hrvatski fašisti su pohvatali, u selu, na prevaru, s obrazloženjem da idu na razgovore, 33 mještana, od toga jednu ženu, odveli ih u Petrinju i pobili – na pravoslavni Božić, 7. januara 1942. godine. Ubijeni su: Svetozar Ćeto Borojević (rođen 1911), Stojan Borojević (1905), Dragan Dabić (1924), Dušan Dabić (1921), Đuro Dabić (1914), Ilija Dabić (1870), Jovan Dabić (Ilijin, 1903), Jovan Dabić (Petrov, 1903), Matija Dabić (1892), Nikola Dabić (1900), Stana Dabić (1898), Stanko Dabić (1910), Stevan Dabić (1860), Dušan Žižak (1891), Žarko Zebić (1924), Dragan Kordić (1907), Dušan Kordić (1922), Ilija Kordić (1896), Jovan Kordić (1895), Joco Kordić (1915), Milan Kordić (1923), Mićko Kordić (1905), Pajo Kordić (1918), Pero

Nastavak Lađević, Lazan, Lazarević, Lazić, Lalić, Landup, Lapčević, Lacković, Latin, Latrija, Lelić, Lemić, Letić, Letica, Livun, Likar, Lipar, Lisica, Litra, Ličanin, Ličina, Lovrenović, Lovrić, Lončar, Lončarević, Lotina, Lukač, Lukačević, Lukić, Lumija… Ljiljak, Ljubinković, Ljubičić, Ljubišić, Ljubović, Ljubojević, Ljubojević-Pavlović… Mađar, Mađarac, Mazalica, Majkić, Majstorović, Malača, Malbaša, Malbašić, Malević, Malenčić, Malešević, Malivuk, Malinić, Maljković, Mamić, Mamuzić, Mandić, Manić, Manojlović, Marin, Marinković, Marić, Maričić, Marjanović, Markiš, Marković, Martinović, Martić, Marušić, Marčetić, Maslovara, Matijašević, Matijević, Matić, Matković, Macakanja, Macanović, Macut, Mačak, Madžarac, Mašala, Mašić, Meandžija, Medaković, Medaković-Bojić, Medvednjak, Medić, Menićanin, Mesar, Metikoš, Mećava, Mijanović, Mijatović, Mijuk, Mikašinović, Mikelić, Mikić, Mikičić, Mikulić, Milakara, Milaković, Milanković, Milačević, Milašinović, Milenković, Miletić, Milešević, Milinković, Milić, Milićević, Miličević, Miličić,

O prezimenima, ukratko Srpska prezimena na Baniji stara su koliko je staro i postojanje Srba na/u njoj. A to postojanje ne mjeri se samo s tri ili četiri posljednja vijeka – ono je i mnogo starije. Neka prezimena Srbi su donijeli u banijske krajeve tokom seoba, neka su prihvatana po dolasku, neka su upisivana “na svoju ruku” od strane okupatora, u čemu su Austrougari bili nenadmašni. Bezbrojni su izvori nastanku i prezimena: u hrišćanstvu, u imenima, u biljnom i životinjskom svijetu, u običajima, psihološkim stanjima, stvarima, toponimima… Neki su Srbi prihvatali i katoličku vjeru, a onda postepeno prelazili i u hrvatski etnikum i tako postajali Hrvati. Ali su im prezimena

Nešto kao uvodno slovo Imena banijskih Srba, a od njih počinjem, i onih prognanih, etnički očišćenih, i onih koji su ostali i onih koji su se vratili, mijenjala su se kroz istoriju – nekad brže i brojnije, a nekad sporije i rjeđe. I ponekad pod uticajima drugih, posebno okupatora, a ponekad, bogme i češće, i u skladu, modernim rječnikom (engleskim) rečeno, s trendovima. Odnosno u skladu s “modernim vremenima”, čaplinovski rečeno. Uostalom, kao i kod drugih naroda. Nisu Srbi u tome bilo kakva iznimka. Ali su kroz sva ta vremena, kroz sve te protekle seobne i u gotovo neprestano ratne, graničarske vjekove, čuvali i svoja tradicionalna imena. Od kojih mnoga