Stavljanje na javnu raspravu izmena i dopuna Zakona o jeziku i pismima nailazi i na podršku i na osporavanja, koja su ponekad dosta oštra. Juče mi se javila novinarka jednog tabloida sa željom da prokomentarišem predlog izmena i dopuna Zakona, koje ona vidi kao nametanje ćirilice i zbog kojeg se pita da li Ministarstvo za kulturu zaista nema preča posla od bavljenja ćirilicom. Nisam joj ništa odgovorio, zbog pogrešno postavljenih i tendencioznih pitanja, ali se na jedan kasniji dobronameran predlog da kažem šta o tome mislim ne mogu oglušiti iako sam o statusu ćirilice više puta pisao, pa će ovo u neku ruku biti dopuna i sažetak onoga što sam

O predloženim merama Ministarstva kulture za zaštitu ćirilice, intervju za N1 je dao Momčilo Mirić, predsednik UO Udruženja za odbranu ćirilice “Dobrica Erić”. Gost u studiju je bio lingvista, profesor Ranko Bugarski. Mirić je podsetio da je još u septembru mesecu 2008. godine, vašingtonska Kongresna biblioteka, međunarodno telo za standardizaciju jezika i pisma – ovlašćena od ISO – međunarodne organizacije za standardizaciju, donela odluku da se do tada zvanično standardizovano međunarodno priznat srpsko-hrvatski i hrvatsko-srpski jezik sa svojim šiframa SRC i CRS i pismima ćirilicom i latinicom ukidaju i da se umesto njih uvodi hrvatski jezik sa šifrom HRV i pismom latinica i srpski sa šifrom SRB i pismom ćirilica.

IZJAVA ZA JAVNOST PREDSJEDNIKA SRPSKOG NACIONALNOG SAVJETA CRNE GORE Reagujući na izjavu Njegove svetosti patrijarha srpskog gospodina Irineja, predstavnici državnih institucija Crne Gore nijesu ni pokušali da demantuju navode Njegove svetosti o njihovom odnosu prema srpskom narodu i Srpskoj pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori. A kako bi i mogli kada su sve državne institucije u Crnoj Gori za Srbe zatvorene, kada su srpskom narodu pretpostavili sve manjinske zajednice, bez obzira da li ih ima jedan, pet ili sedam posto i tako im omogućili da imaju daleko veći i društveni i politički uticaj. Kada su preimenovali većinski srpski jezik, kada su ćirilično pismo u potpunosti zapostavili i eliminisali iz službene upotrebe,

Mediji su upravo kao i devedesetih godina odigrali ulogu branitelja domovine, ne samo pred evropskim fudbalerima nego i pred zakletim unutrašnjim neprijateljem. Piše: Heni Erceg „Biće to Oluja svih oluja!“, najavio je posljednju utakmicu u Moskvi reporter Hrvatske televizije i time tačno detektovao politički proizvedenu fudbalsku histeriju koja je imala sva obilježja one ratne od prije 23 godine kada je u akciji Oluja Hrvatska oslobodila svoj teritorij od mrskih srpskih građana. Nepodnošljiva atmosfera kolektivnog zanosa u kojoj je mučnu stvarnost, dešperaciju zbog socijalnog i ekonomskog kolapsa države potpuno preuzela fudbalska lopta, pretvorena je u konačnici u ridikulozni, populistički cirkus kojemu je osnovni ton davala politička elita. Ona koja je bezobzirno,

Miloš Obrenović, Knjaz poluvazalne balkanske Kneževine koja se oslobađala od osmanske okupacije, dok je sa druge strane Drine i u Vojvodini srpski narod bio pod pritiskom austrougarskog kolonijalizma i unijatizma, odlučno se odupirao propagandi i namjerama prozelitizma i revolucoonarnih pokreta da školstvu i kulturnim ustanovama Knjaževine Srbije nametnu  reformisano `jugoslovensko` pismo. Knjaz Miloš je izdavao više ukaza o zabrani unošenja u Knjaževinu knjiga i upotrebe unijatskog, Kopitar-Kradžićevog kombinovanog pravopisa; savjetujući se sa mitropolitom Stefanom Stratimirovićem, Vladikom Petrom Petrovićem Njegošem i srpskim nacionalnim i kulturnim djelatnicima. Najznačajniji zakon zabrane `hule protiv božestva i praviteljstva`,i `da se ne štampaju knjige pravopisom Karadžića Vuka`, koji je Knez Miloš ustanovio su Pravila o cenzurisanju,

„Dušan Kovačević je po mom skromnom mišljenju najbolji srpski scenarista i dramski pisac. Sasvim ga razumem kada kaže da se nikad ne bi mogao rukovati sa onim šiptarima kojima su ruke krvave. To je prirorodno i razumljivo osećanje sa kojim se većina od nas može i treba identifikovati. Razumem ga i kada iznosi stav da Srbima nije do rata. Ali ne razumem da ne želi da shvati jednu običnu, prostu istinu: Srbi ni jedan rat koji su vodili nisu prvi započeli. Osim eventualno rata na koji su primorani 1804. Srbi su ratovali uvek u tri slučaja: 1. Kada su ih neprijatelji hteli istrebiti 2. Kada su ih hteli pobediti i

Studenti Filozofskog fakulteta ovom peticijom žele da pruže jasnu, nedvosmislenu i otvorenu podršku profesoru Milošu Koviću, jednom od najistaknutijih istoričara mlađe generacije, izuzetnom naučniku, društveno angažovanom intelektualcu, iskrenom posvećeniku u humanističke oblasti ljudskog znanja, potisnute u vremenu opšte komercijalizacije društva, izuzetnom pedagogu i  patriotski osvešćenom javnom delatniku,  protiv kojeg je nedavno, na fakultetu na kom drži nastavu, povedena stravična hajka i medijski linč od strane jednog uticajnog, kvazi liberalnog dela Uprave Filozofskog fakulteta, kao i dela naučne i vannaučne javnosti. Deo Uprave Filozofskog fakulteta, otvoreno netrpeljiv, nedemokratičan i politički ostrašćen, želi da se na što brži i suroviji način ratosilja svih onih naučnika i delatnika koji svojim radom, dostojanstvom, životnim

Novinar: – Da li ste posle svega ostali nacionalista? Momo Kapor: – Pa to mi je zanimanje. Imam sertifikat. Takođe imam Vujaklijin rečnik stranih reči i izraza gde pod nacionalista piše: francuska reč znači rodoljub, patriota, čovek koji brine o interesima svog naroda. I naravno ne znači da si član zemunskog klana. Patriotizam inače nisam priznavao za neku posebnu kategoriju. To je obično stvar kućnog vaspitanja, to je ono što te uče u kući, baka, deka, tata… Normalno ponašanje, da lepo kažeš dobar dan, skineš kapu, ustupiš stolicu… nije to nikakva posebna vrednost. IZDAJNICI su posebna vrednost… tu moraš da se potrudiš i da rizikuješ svašta… Izvor: Javna služba