Srna u pet nastavaka, uz do sada nepoznate detalje, donosi feljton o strašnom ustaškom pokolju u Velikom Palančištu kod Prijedora u oktobru 1942. godine, kada su u jednoj noći, bez ispaljenog metka, ubijena 342 žitelja sela, među kojima 226 djece. Dokumentarni film “Da se njima nikad ne desi”, autora Zorana Radonjića, donosi priče četvero svjedoka ustaškog pokolja u Velikom Palančištu u oktobru 1942. godine. “Na premijeru filma, koja je održana 22. decembra u Muzeju Kozare u okviru izložbe `Godina stradanja – 1942`, od četvero mojih sagovornika došlo je troje. Četvrti, Dušan Babić, toga istog dana je umro”, kaže Radonjić Srni. “Odem u podrum i ležem pred volove, u jasle. Došla

Srna u pet nastavaka, uz do sada nepoznate detalje, donosi feljton o strašnom ustaškom pokolju u Velikom Palančištu kod Prijedora u oktobru 1942. godine, kada su u jednoj noći, bez ispaljenog metka, ubijena 342 žitelja sela, među kojima 226 djece. Komandant Druge satnije osme ustaške bojne poručnik Ivo Batinić preživio je pokušaj samoubistva pet dana nakon što je njegova jedinica u noći između 22. i 23. oktobra 1942. godine masakrirala 342 žitelja Velikog Palančišta kod Prijedora, među kojima 226. djece. “Ožalošćen događajima, koji su se desili kao nagrada za sve žrtve i napore, pucao je sebi u usta s namjerom da se ubije…Zrno je promašilo i izišlo van kraj lijevog

Srna u pet nastavaka, uz do sada nepoznate detalje, donosi feljton o strašnom ustaškom pokolju u Velikom Palančištu kod Prijedora u oktobru 1942. godine, kada su u jednoj noći, bez ispaljenog metka, ubijena 342 žitelja sela, među kojima 226 djece. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 8. oktobra  2015. godine. Pohorine, jedno od stratišta u Velikom Palančištu, u kome je u Drugom svjetskom ratu stradalo je 536 stanovnika srpske nacionalnosti, ili polovina od ukupno 1.080 stanovnika. Čitavi zaseoci bili su spaljeni, a brojna ognjišta u potpunosti ugašena.  Na pet mjesta u Velikom Palančištu, na kojima su ustaše poklale mještane, do oktobra prošle godine, znači

Osamdesettrogodišnja Irena Proskauer rođena je u Beču od oca ljekara Frica iz Katovica, u Poljskoj, i majke Ilze iz Leotena, u Njemačkoj. Od Beča do Šamca prošla je dva rata i zapamtila mnogo strahota. Priredila: Svetlana PAVLOVIĆ Osamdesettrogodišnja Irena Proskauer, učiteljica u penziji, jedina je preostala osoba iz malene jevrejske kolonije u Šamcu, koja je počela da nestaje nakon njemačke i ustaške okupacije tokom Drugog svjetskog rata. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 7. septembra  2017. godine. Možda se za nju ne bi ni znalo da 2015. godine istoričar Nikša Nezirović nije napisao knjigu “Jevreji u Bosanskom Šamcu od 1863-1942. godine” o vremenu kada

Većina stradalih srpske, romske ili jevrejske nacionalnosti ubijena je u svojim selima ili na putu ka logorima smrti, kaže ekonomista Miroslav Zdravković koji je istraživao podatke o porodicama i rodovima žrtava rođenih na teritoriji NDH Umesto polemika o broju stradalih u Drugom svetskom ratu, stručna javnost sve češće ističe potrebu da žrtve dobiju svoja imena i i da njihovo stradanje bude predstavljeno na takav, mnogo ličniji način. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 13. avgust  2016. godine. Tako se i brojne postavke u spomen-kompleksima, poput Šumarica ili Mauthauzena, dopunjavaju poimeničnim spiskovima žrtava, čak i njihovim kratkim biografijama i fotografijama. Jedan takav, poimenični, spisak stradalih

Srna u pet nastavaka, uz do sada nepoznate detalje, donosi feljton o strašnom ustaškom pokolju u Velikom Palančištu kod Prijedora u oktobru 1942. godine, kada su u jednoj noći, bez ispaljenog metka, ubijena 342 žitelja sela, među kojima 226 djece. Kada imate dokumente gdje strana koja je počinila pokolj sama govori o detaljima zločina – onda ste sigurni da niko ne može osporiti objektivnost niti pripisati subjektivnost ili pristranost, ističe za Srnu autor izložbe “Godina stradanja – 1942” Vedrana Adamović. U Muzeju Kozare u Prijedoru po prvi put javnosti su prikazani dokumenti Oružništva NDH o ustaškom pokolju u Velikom Palančištu u oktobru 1942. godine. Među desetinama dokumenata i fotografija koji

Priču o Miloju Pavloviću, heroju i direktoru Kragujevačke gimnazije koji je ostao uz svoje đake čije su živote uzeli nacistički kuršumi i koji je rekao “Pucajte, ja i dalje držim čas” znaju svi. Da je sa druge strane, one koja je naredila i sprovodila streljanje bio takođe jedan profesor, ali kao zli negativ kragujevačkog profesora heroja, malo ko zna. Taj zlotvor ne samo što je bio profesor, već je bio i sveštenik – major Paul Kenig. Ni 76 godina nakon velikog nacističkog zločina u Kragujevcu, kada su 19, 20. i 21. oktobra u znak odmazde za pogibiju 21 nemačkog vojnika u napadu partizana i četnika kod sela Dumače, po principu

Do jeseni 1941. godine svih 9 eparhija Srpske crkve koje su se zadesile na teritoriji Nezavisne Države Hrvatske ostale su bez svojih kanonsko postavljenih arhijereja. Uoči rata se prestavio u Gospodu Episkop pakrački Miron Nikolić, a sa teritorije NDH su proterani episkopi: zvorničko-tuzlanski Nektarije Krulj, zahumsko-hercegovački Nikolaj Jokanović (upokojio se 1943. godine). Od posledica nečuvene torture podlegao je povredama nanetim od ustaša, na teritoriji Nedićeve Srbije, prognani Mitropolit zagrebački Dositej Vasić. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 25. marta 2016. godine. Ustaše su izvršile surova ubistva nad Mitropolitom dabrobosanskim Petrom Zimonjićem, episkopom gornjokarlovačkim Savom Trlajićem i episkopom banjalučkim Platonom Jovanovićem. Episkop dalmatinski Irinej Đorđević

Srpska pravoslavna crkva na području Bosanske krajine dugo je osećala rane i ožiljke iz vremena Drugog svetskog rata. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 25. marta 2016. godine. Prema zvaničnim podacima iz 1970. godine, deo današnje Eparhije bihaćko-petrovačke koji je tada bio u sastavu dalmatinske eparhije (Drvar, Bosanski Petrovac, Grahovo, Glamoč i Livno) imao je 13 crkava koje su 25 godina nakon završetka rata bile u ogoretinama i ruševinama (Krnjeuša, Vođenica, Janjila, Bukovača, Kolunić, Bastasi, Vrtoče, Peći, Bosanski Tiškovac, Vagan, Kamen, Kulen Vakuf i manastir Rmanj). Obnovljeno je tek pet hramova, u Spasovini, Trubaru, Peuljama, Glamoču i Rorama. Interesantno, da je uoči „Maspoka“ i

Kulen Vakuf, varošica južno od Bihaća, znana iz srpske epske poezije i kao posed muslimanske spahijske porodice Kulenovića.Srpski Homer Filip Višnjić ovekovečio je tugu Kulinove ljube kao početak novog doba i zalaska osmanske vlasti na Balkanskom poluostrvu. Kada se samo prođe kroz ovu, inače simpatičnu varošicu, naviru stihovi učeni još u gimnazijskim danima: „Niti ide Kulin kapetane, niti ide niti će ti doći, rani sina, pak šalji na vojsku Srbija se umirit ne može!“ U Kulen Vakufu danas i nema pravoslavnih, iako postoji pravoslavna crkva, koja je paljena 1941. godine i u poslednjem ratu 1995. godine. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 25.

„Kad bi Una, a i Sana znale Koliko su Srba progutale! Koliko je oko Sane vrba Još je više pobijeno Srba!“ Ovo su reči tužbalice koja se pevala u toku rata i neposredno posle njega, a koja se odnosi na istorijsko iskustvo Srba u Bosanskoj Krajini. Poznat je plan Ante Pavelića, koji je on izlagao svojim pristalicama, da će po preuzimanju vlasti dati svojim ustašama rok od tri meseca i odrešene ruke da bi se „hrvatski životni prostor“ očistio od Srba. Zaista je najveći talas ubijanja i pokolja nad Srbima bio u leto 1941. godine. Adolf Hitler je smatrao ustaše neozbiljnim i nesposobnim glupacima koji treba da sprovode netolerantnu i

A da se malo okrenemo budućnosti? Čemu to kopanje po ranama iz prošlosti, zar ne vidite da se time samo raspiruje etnička netrpeljivost, govorili su tronuto zapadni ambasadori i vodeći liberalni intelektualci dok su početkom devedesetih godina sveštenici vadili kosti iz hercegovačkih jama. Napomena: Prilog je prvi put objavljen na portalu Jadovno.srb 25. oktobra 2016. godine. Nisu pomogli argumenti da je reč o zločinima o kojima se predugo ćutalo, da ima hiljade potomaka koji već decenijama traže grob svojih najbližih, dok su ustaški egzekutori umirali nekažnjeni na nekoj plantaži voća u Južnoj Americi. Ta vrišteća nepravda kao da je morala da ostane zacementirana u nekoj jami kako ne bi bila uzdrmana

Početkom septembra navršilo se 75 godina od zločina koji su 3/4. septembra 1943. godine, u selu Dobrujevcu, kod Boljevca, nad petoricom nedužnih seljaka počinili partizani, po naredbi komesara Ozne Momčila Sibinovića iz Bučja. Petorica ubijenih – Petar Despotović, Cvetko Despotović, Jeremija Milosavljević, Radomir Petrović i moj otac Milorad Radisavljević – proglašeni su ratnim zločincima i izdajnicama. Ubijeni su bez utvrđene krivice, bez suđenja i bez prava na odbranu, iako nijedan nije bio ubica, niti izdajnik. Petar Despotović, solunski borac, invalid bez noge, koji je prešavši gudure Albanije i Kajmakčalan doprineo pobedi Srbije u Prvom svetskom ratu, ubijen je samo zato što je partizane pitao zašto su uhapsili njegovog brata Cvetka.

Stradanja od Arbanasa pod okupacijom Hronika sadašnjih stradanja kosovsko-metohijskih Srba počinje teškim ratnim vremenom 1941–45. godine. Osnovna karakteristika tih srpskih kosovskih stradanja jeste: nasilje nad ljudima i porodicama, otimanje imovine, skrnavljenje i rušenje srpskih svetinja, progon sa pradedovskih ognjišta, prisilno iseljavanje, jednom rečju – biološki i kulturni genocid nad Srbima. Ranija stradanja pravoslavih Srba na Kosovu i Metohiji od turskih i arbanaških zuluma bila su prestala, za kratko, posle oslobođenja Kosova 1912. godine. Okupacija tokom I svetskog rata 1915–18. godine, iako je kosovsko-metohijskim Srbima nanela velika zla, ipak nije bila tako strašna kao albanska okupacija, pod pokroviteljstvom Nemaca i Italijana, tokom II svetskog rata 1941–44. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj

U zaseoku Vurune, sela Donje Vodičevo u Novom Gradu, danas je održan parastos i položeni vijenci u znak sjećanja na desetine civila, pretežno žena i djece, koji su u ovom mjestu ustaše na zvjerski način ubile na Ilindan 1941. godine. Na spomen obilježje vijence su položile brojne delegacije kao i građani i mještani ovog zaseoka. Krajem jula i početkom avgusta 1941. godine u ovom pogromu ubijeno je i 106 djece, svih uzrasta, a samo u zaseoku Vurune sela Donjeg Vodičeva, u jednom podrumu, zaklano je 24. djece. Ovaj datum, koji je od velikog značaja za srpski narod, obilježen je i na Brezicima, kao i u Maslovarama parastosom u hramu Svete