Ploča koju je Grad Trebinje postavio na 75-godišnjicu stradanja Srba iz Popovog polja, a koja podsjeća na strašne ustaške zločine koji su se desili 24 i 25. juna 1941. godine jedva je godinu dana izdržala netaknuta. Riječ je o spomen ploči koja je  opominjala na strašan zločin u kome su pripadnici lokalnih ustaških formacija genocidne Nezavisne države Hrvatske na prevaru doveli, zvjerski mučili i žive u jamu Jagodnjaču-Ržani do bacili 47 Srba iz Popovog polja i okoline. Uznemireni potomci žrtava poslali su našoj redakciji fotografije na kojim se jasno vidi da je spomen ploča oštećena na više mjesta, a pravo je čudo da je ostala na zidu. ŽRTVE JAME JAGODNjAČA Ustaše su

Opšte je poznato da su ustaše na Božić 1942 godine likvidirali kompletno stanovništvo najpitomijeg gatačkog sela Pridvorice, odnosno najmanje 160 ljudi, žena i djece, i to na najsvirepiji način spaljivanjem u štalama Nikole Dodera i Toma Adžića. Neki su masakrirani u kućama ili u  samom selu. Prethodne večeri, na Badnji dan likvidirali su petnaestero čeljadi u susjednom Mjedeniku. Na Božić uveče u obližnjem Krupcu ustaše su zaklale Perana Hrnjeza i njegove ćerke Milicu i Zorku, ostali su uspeli nekako da pobegnu. Ali 20. januara su ih ponovo stigli i likvidirali  u istom selu Vula i Lazara Slijepčevića kao i njegovu suprugu i tri ćerke. Tako je na najbrutalniji način nestao

Posmrtni ostaci mještana iz sela Gornje Hrasno u opštini Neum, koje su ustaše na Vidovdan 1941. godine bacile u jamu Gavranicu, sahranjene su danas pored seoske crkve. U ovom selu na svirep način ubijeno je više od 60 mještana – muškaraca, žena i djece. Posmrtni ostaci Srba iz Gornjeg Hrasna od Vidovdana 1941.godine pa do danas više puta su vađene, minirane, pa ponovo sahranjivane. Izvađene iz jame Gavranica, 70-tih godina položene su u spomen-kosturnicu u ovom selu, koje je, u novom zločinu 1992. godine, minirano. Danas, kada su konačno položene u spomen kosturnicu pored seoske crkve, potomci vjeruju da će kosti njihovih predaka konačno pronaći mir. Vidovdana 41. godine, kada

Povodom 76. godišnjice stradanja Srba u Pridvoračkoj jami kod Trebinja održan je pomen žrtvama. Tom prilikom, potomak stradalih Slobodanka Tanović-Škoro održala je govor u kome je do detalja opisala ne samo stradanje pojedinih ustaških žrtava, nego i poslijeratno otganizovano skrivanje strašnog zločina. Redakcija SH u cijelosti prenosi govor koji nikoga neće ostaviti ravnodušnim. Dragi prijatelji, poštovaoci pridvoračkih mučenika evo nas na mjestu gdje su Hrvati-ustaše i Muslimani-ustaše počinili strašni zločin genocid nad Svetosavskim Srbima-civilima, 23 juna 1941.godine. Isti dan, oko 23,00 sati u sistematskom i planskom istrebljenju Svetosavskih Srba-civila, počinjen je zločin genocid na jami Jagodnjača-Ržani Do. Stradali su pravoslavni Srbi-civili iz sela: Žakova, Tulja, Mrkonjića, Drijenjana Dračeva, Dubljana, Veličana i Galičića.

Bogosluženjem u crkvi svetog Arhangela Mihaila, služenjem pomena u Spomen kapeli-kosturnici u Veličanima kod Trebinja i otkrivanjem mozaika Bijelog anđela na jami Jagodnjača, danas je obilježeno 76 godina od pogroma srpskog naroda Popovog polja. Uoči Vodovdana 1941. godine ustaše su na prevaru uhvatile 186 Srba i nakon zvjerskog mučenja bacile ih u jamu Jagodnjača. Gradonačelnik Trebinja Luka Petrović, prisustvujući obilježavanju “Sedmice Vidovdanskog stradanja”, istakao je da sa dubokim poštovanjem i sjetom treba da dolazimo na ovo mjesto i da se podsjetimo kako su stradali nedužni Srbi. On je poručio da ovaj dan treba da bude opomena i da se ne zaborave počinjeni zločini. “Mi smo tu da se sjećamo, da

U Pridvorcima kod Trebinja danas je služen parastos za 13 Srba koje su ustaše bacile u Pridvoračku jamu u noći 23. na 24. jun 1941. godine. Sa mjesta stratišta trojica Srba uspjela su da pobjegnu i upozore ostalo stanovništvo. Parastosu su prisustvovali potomci stradalih Srba koji su ukazali na svirepo i stravično stradanje Srba iz Pridvorice i Trebinja prije 76 godina, te istakli da spomen-ploča i kapela kod Pridvoričke jame opominju šta se dogodilo te strašne noći. Najviše ih, kažu, boli nepravda što muslimani potpomognuti ustašama nikada nisu kažnjeni za nedjelo koje su počinili nad svojim komšijama Srbima. Pomenu žrtvama ustaškog zločina na Pridvoračkoj jami prisustvovao je načelnik Odjeljenja za

Himzija Bauk iz Ravni,komandir žandamerijske stanice u Fojnici, kod Grcka,  zatražio je i dobio od ustaških vlasti  odobrenje da odabere deset najuglednijih Srba, zatočenika u gatačkom zatvoru da ih pogubi kako on želi. Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 23. juna 2017. godine. Noću 22.juna1941. ubacio je u kamion Muma Hasanbegovića 10 odabranih Srba, vezao ih lancima i konopcima i povezao prema  Nevesinju. Na raskrsnici puteva  kamion je skrenuo u pravcu Morina. Između sela Plužina i klisure Surdup kod mjesta Česma (Mala Čatrnja) izveli su ih iz kamiona i stavili na najstrašnije muke a zatim im glave smrskali maljevima i čekićima.” Tako su

Zločinačka ordija Franje Sudara je 3. juna namjeravala da u Donjem Drežnju ponovi masakar nad Srbima kakav je prethodnog dana izvršila u Udrežnju. Ali, vijest o pokolju u Udrežnju se već bila raširila jer su koljači to bučno proslavili u nevesinjskom hotelu i kafanama najavljujući novi pokolj u Donjem Drežnju. U mještanima ovog sela proradila je ustanička krv predaka iz starih nevesinjskih buna. Pravilno su procjenili da bez otpora  Srbima nema opstanka u NDH. Dočekali su ustaša paljbom iz 40 pušaka. Otpor su predvodili solunski dobrovoljac i nosilac Karađorđeve zvijezde Tomo Ivković i podoficir Obren Ivković. Prethodno, nejač, stoku i stvari koje su mogli ponjeti skolinili su u brdo. Dočekane kuršumima,

U noći između 4. i 5. juna 1941. godine ustaše su u selu Korita, opština Bileća, mučki ubile više od 130 Srba – mještana ovog i okolnih sela, i bacile ih u Korićku jamu. Kosti korićkih mučenika izvađene su 1953. godine kada je, na osnovu 180 pronađenih lobanja, ustanovljeno da je broj žrtava Korićke jame bio znatno veći. Najstarija žrtva tog strašnog zločina bio je osmadesetogodišnji Jevto Svorcan, dok je najmlađa četrnaestogodišnji dječak Kosta Glušac, koji je jedini pružao otpor zlikovcima nad jamom. Među stradalima najviše je bilo članova porodica Svorcan, Bjelica, Starović, Trklja, Šarović, Šakota, Glušac, Rogač, Jakšić, Dumnić, Kovačević, Kurdulija, Kosnić, Milošević, Milović, Nosović i Radan. Zločinci su

Hrvatsko nasilje i zločini nad Srbima u aprilskom 1941 u pojedinim mjestima Hercegovine prekinuti su dolaskom italijanskog okupatora. Po Rimskim ugovorima zaključenim sa NDH 18.maja 1941. Italija je preuzela obavezu da povuče svoje snage iz II okupacione zone do kraja maja iste godine i da svu u toj zoni vlast preda Hrvatima. Do povlačenja Italijana život za Srbe u ovom području bio je snošljiv. Hrvatska država nije gubila vrijeme u pripremi genocida pa je po planu, organizovano krenula u njegovo izvršenje u Trebinju, Mostaru i Nevesinju. Kako je „svaki početak težak“ i da  krvožedne mase ipak neko treba uvede u samo ubijanje njihovih nedužnih komšija, u ova mjesta je upućena