Čegarski korpus JVuO je u maršu ka Jablaničkom okrugu, gde je upućen od stranke Niške vojne oblasti i Gorskog štaba 180. da očisti teren od sve prisutnijih komunističkih bandi, koje svojim delovanjem šire strah i paniku među stanovništvom, često izazivajući surove represije okupatora. Prethodnica Čegarskog korpusa je novo formirani 5. jurišni bataljon Svrljiške brigade, koji je pridodat 2. Niškoj brigadi pod komandom aktivnog žandarmerijskog narednika Slavka Minića – Džogrdana iz Niševca. Prvog decembra 1943. godine Korpus je preko brisanog prostora zvano mesto “Aerodrom“ prilazio Kosančiću, ne sluteći jače partizanske snage sporo su napredovali u dugoj koloni. Međutim, meandri Puste reke, sa šumatovim zaleđem skrivali su 2. Južnomoravsku NO Brigadu i

I, takođe, ne može Ratko biti heroj, a Koča zločinac. Ili su obojica heroji, ili su obojica zločinci. A možda, istovremeno, i jedno i drugo. Kada je Koča Popović napustio politiku (1972), imao sam 13 godina. Moja majka je umela da kaže: „Koča je bio gospodin. A Ranković mi je uvek ličio na pacova“. Moja majka, Ljiljana (r. Lukačević, 1937), nije se baš razumela u politiku, niti se za nju zanimala. Samo je izražavala raspoloženje sitnog prestoničkog građanstva, prema oslobodiocima. Leka je bio njihov. Koča, nekako, naš. Kada je Ranković umro (1983), sahrana se pretvorila u masovnu političku manifestaciju, koja je zatresla poredak. Kada je, pak, Koča umro (1992), kremiran

I kako onda tako i danas. Svi znaju i svi ćute. Ćuti država. Ćuti i crkva. Nedavno je u prostorije Veritasa u Beogradu navratio Drago M. rodom iz istočne Bosne, i ispričao mi sljedeću priču: Institut za nestale osobe BiH, pod pretpostavkom da se radi o posmrtnim ostacima bošnjačkih (muslimanskih) žrtava iz devedesetih prošlog vijeka, počeo je u maju 2015. ekshumaciju jedne masovne grobnice u rejonu Crnog Vrha u blizini mjesta Snagovo,  na području opštine Osmaci, koja pripada Republici Srpskoj. Međutim, već na prvi pogled, po izgledu leševa i po predmetima koji su nađeni među kostima, bilo je jasno da su leševi iz nekog ranijeg vremena, vjerovatno iz Drugog svjetskog

Pred Vladu Republike Srbije stiže predlog za osnivanje Instituta za očuvanje istorijskog sećanja koji je zamišljen kao zajedničko telo Rusije i Srbije. Cilj je borba protiv istorijskog revizionizma i očuvanje sećanja na ključnu ulogu sovjetskih, odnosno ruskih i srpskih vojnika u Drugom svetskom ratu. Jer, napadnuta je i prošlost Srbije i Rusije. Inicijativa za formirnje Instituta potekla je od predsednika Državne dume Ruske federacije Vjačeslava Volodina, a prihvaćena je od strane predsednice Skupštine Republike Srbije. Institut brani prošlost Srbije i Rusije Potpredsednik Skupštine Srbije Đorđe Milićević kaže za Spunjik da još nisu usaglašeni svi detalji oko formiranja Instituta, ali da očekuje da će ova inicijativa biti podržana u Vladi i

Od stalnog dopisnika Politike Podgorica – Jovo Kapičić neće moći mirno da šeta Crnom Gorom jer preživeli golootočani prete tužbama, a učiteljica u penziji Mira Mandić iz Bara najavila je da će Vrhovnom državnom tužilaštvu Crne Gore podneti krivičnu prijavu protiv penzionisanog generala zbog krivičnog dela ratnog zločina. Autor: Novica Đurić „U dogovoru sa mojim bratancem Andrijom Mandićem i drugim članovima porodice, a nakon knjige u kojoj se Kapičić hvali ubistvom Mandićeve grupe na Sinjavini, podneli smo protiv njega krivičnu prijavu Tužilaštvu Srbije. Delo ratnog zločina ne zastareva pa ćemo, u slučaju da se Jovo Kapičić preseli u Crnu Goru, istu takvu prijavu podneti i Vrhovnom državnom tužilaštvu Crne Gore”,

Na hiljade ljudi demonstriralo je ulicama Kraljevine Jugoslavije i uzvikivali parole – “BOLjE RAT NEGO PAKT ! BOLjE GROB NEGO ROB !“ . Klicalo se i “HOĆEMO SAVEZ SA RUSIJOM“ , “Sovjetska Rusija “ koja je tad bila u savezu sa Hitlerom (imala ugovor o međusobnom nenapadanju). Priredio Đorđe Bojanić Posle aprilske katastrofe i ulaska nemačkih okupatora u Niš, 9. aprila 1941. godine, počela su hapšenja talaca. Aprilski rat, izvukao je Jugoslaviju iz anonimnosti i na nju skrenuo pažnju celokupne svetske javnosti. Malo ljudi je govorilo da je to izazivanje tada najjače vojske sveta i da je poraz neminovan. Uprkos svim saznanjima o nespremnosti Hrvata i svih manjina da se bore, o zastarelosti

Kulturna istorija Srbije natopljena je politikom, ideologijom, poetičkom vernošću i izdajom i, naročito, ličnim verolomstvima do juče najbližih prijatelja među umetnicima. Stoga nije čudno što u nekim delovima srpska kulturna istorija nalikuje policijskoj hronici. Marko Ristić bio je neobična pojava. Predratni nadrealista, ali za razliku od njegovih drugova Koče Popovića i Oskara Daviča, nije bio partizan. Marko Ristić Drugi svetski rat provodi u Vrnjačkoj Banji, u sanatorijumu svog tasta Dragutina Živadinovića, ne ispalivši nijedan metak na okupatora.  Možda se upravo stoga, gonjen nekakvom frojdovskom krivicom – Ristić među prvima ideološki svrstava kao komunista člankom ‘Smrt fašizmu sloboda narodu’, koji štampa oktobra 1944. u Politici. Stari drugovi nadrealisti očigledno cene ovo